Brońmy świętego Mikołaja

Wciąż mam w pamięci pewną bożonarodzeniową wigilię z czasów dzieciństwa dogłębnie zatrutą obawą, wręcz narastającym panicznym lękiem przed nieuchronną, jak mniemałem, wiszącą niczym miecz Damoklesa nad moją nieszczęsną pacholęcą głowina straszliwą wizytą. Wewnętrznie rozdygotany nasłuchiwałem pod drzwiami, czy znów jak ubiegłego roku nie nadciągną schodami ciężkie stąpania, a po donośnym łomotaniu do drzwi nie wkroczy niwecząc całą radość i magię świąt - ON. Wozak z sąsiedztwa, okutany czerwonym szlafrokiem, ze zmierzwioną brodą z waty, dygając parciany wór na pleczystym grzbiecie węglarza, aby rozsiewając przaśny odór piwnogorzelniany, pohukując rubasznie, strojąc groźne miny i wytrzeszczając przekrwione ślipska, uzmysłowić mi i przekonać o pełnej realności bytu Świętego Mikołaja. Po kompromitującym zdemaskowaniu przebrania własnego ojca, a rok potem sąsiada pełniącego na zasadzie wymiany usług rolę szafarza prezentów, rodzice wszystkich okolicznych maleńtasów dogadali się i wpadli na wątpliwy koncept zaangażowania miejscowego indywiduum, które skrzepione uprzednio różnorakimi trunkami , odtwarzać miało, tę tak ważną ich zdaniem postać dobrotliwego świętego, a w praktyce przyczyniało się do zasiewania w naszych niewinnych duszyczkach pierwszych ziaren zwątpienia w prawdomówność i intencje dorosłych. Przyznam, że wówczas już bardziej przekonywający wydawał mi się pan woźny przebrany za dziadka Mroza, a do dziś nie wiem dlaczego tak niezbędny, by na przedszkolnym wieczorku noworocznym odebrać przydziałową torebkę z szarego papieru, z cudowną zawartością : pomarańczą, rumianym jabłuszkiem i kilkoma cukierkami z ZPC im. 22 lipca d. E. Wedel. Za jakże rozsądny i nie wystawiający na szwank dziecięcej wiary i psychiki, uznałem później zwyczaj ukradkowego podrzucania prezentów pod choinkę, czy zawieszania w oczekiwaniu na nie pełnych uroku skarpet. Owa tajemnicza, niewidzialna, ale w pełni realna dzięki otrzymanym podarkom obecność niezwykle ważnego kulturowo i społecznie rytuału wymiany darów, podczepionego w naszej tradycji do szacownego biskupa z Miry, jakoś i do dziś mocniej przemawia do mojej wyobraźni. No cóż, „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” J 20:29. Od siermiężno - ponurych czasów mego pogrążonego w mrokach budowy socjalizmu dzieciństwa, Święty Mikołaj zdążył się niesamowicie rozmnożyć, spowszednieć i co tu ukrywać zlaicyzować na wzór wspomnianego dziadka Mroza, anektując w okresie długo już przedświątecznym olbrzymie połacie przestrzeni publicznej i medialnej. Nie wspominając już o niezliczonych osobnikach w czerwonych szlafmycach, molestujących naszą uwagę na ulicach, w centrach handlowych, czy zamawianych z wizytami domowymi przez sąsiadów, upiornych lalkach tarabaniących się po drabinie w co trzecie okno, to w prawie każdym programie tv jawi się nam rumiany i pyzaty brodacz powożący zaprzęgiem reniferów, lub z basowym ho, ho, ho lądujący z komina. Nie mogę wprost nadziwić się marazmowi, znieczulicy, a może umyślnemu zaniechaniu, jakie w kwestii tej święto mikołajowej pandemii, ogarnęło tak licznych i czujnych aktywistów i liderów protestów wszelakich. Toć w ostatnich latach, gdy choćby wykorzystanie kolędy w reklamie, zwrócenie uwagi na zbyt głośne dzwony, nie mówiąc o uklęknięciu i ucałowaniu ziemi w podzięce za szczęśliwe lądowanie, budzi natychmiast rozkręcaną do monstrualnych rozmiarów burzę społeczną, medialną, a i często, gęsto z finałem w sądzie – nikt jakoś nie zamierza wziąć w obronę tak postponowanego, niecnie wykorzystywanego, a niejednokrotnie i ośmieszanego Mikołaja – jakby nie było, wyniesionego na liczne ołtarze świętego. Chyba pora najwyższa dać odpór tym bezecnym poczynaniom, jakowyś komitet obrony świętego, czy choćby podwórkowe kółko zawiązując, bo jak tak dalej pójdzie, zaraza się rozprzestrzeni nie daj Bóg na innych i do tego dojdzie, że święty Franciszek będzie reklamował ustronne agroturystyki dla samotnych, a święty Florian gaśnice.

Paweł Ilecki